یادداشت؛
صدای خاموشنشدنی پیشرفت
شهید محسن فخریزاده، چهرهای که سالها دور از هیاهوی رسانهای زیست و کار کرد، پس از شهادتش به نماد تلاش علمی، پایداری ملی و آیندهنگری راهبردی تبدیل شد؛ دانشمندی که فقدانش یک غم بزرگ، اما میراثش یک مسیر روشن برای نسلهای آینده است.
به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «صدایماشکید» احمدرضا سرگلزائی کارشناس مسائل سیاسی در یادداشتی نوشت: شهید محسن فخریزاده یکی از برجستهترین دانشمندان معاصر ایران بود؛ فردی که نامش پیش از شهادت برای بسیاری آشنا نبود، اما اثر و نقش او در توسعه علمی کشور آنچنان عمیق و تعیینکننده بود که پس از رفتنش، بخشی از واقعیتهای پشت پرده سالها مجاهدت علمی آشکار شد. شاید بزرگترین ویژگی او این بود که هیچگاه دنبال دیدهشدن نبود. او معتقد بود پیشرفت حقیقی در سکوت، تلاش پیوسته و حرکت بیوقفه شکل میگیرد؛ همان مسیری که خود تا آخرین روز دنبال کرد.
نبوغ، سختکوشی و آیندهنگری
فخریزاده از همان آغاز دانشجویی نشانههایی از نبوغ، سختکوشی و آیندهنگری را در خود داشت. او با ترکیب علم، تجربه و نگاه راهبردی، توانست پروژههایی را پایهگذاری کند که امروز ستونهایی مهم در ساختار علمی و دفاعی کشور به شمار میروند. بسیاری از همکارانش او را فردی دقیق، منظم، پرحوصله و پیشرو میدانستند؛ کسی که در برابر پیچیدهترین چالشها هم آرام میماند و راهحل پیدا میکرد. او برای علم میزیست و عمیقاً باورداشت کشور باید بر پایه توان داخلی رشد کند؛ نه باتکیهبر بیرون و نه با انتظار کمک از دیگران.
علمی که به استقلال گرهخورده بود
یکی از ویژگیهای قابلتأمل شهید فخریزاده، نگاهی چندبعدی به علم بود. او علم را محدود به آزمایشگاه، معادلات و گزارشها نمیدانست؛ بلکه آن را ابزار استقلال، رفاه و امنیت ملی میدید. همین نگاه سبب شد حضور او در پروژههای گوناگون تحقیقات راهبردی گرفته تا توسعه زیرساختهای نوین تأثیری فراتر از یک نقش تخصصی داشته باشد. او نه فقط یک دانشمند، بلکه یک معمار فکری بود؛ کسی که سیستم میساخت، نیرو تربیت میکرد و نگاه بلندمدت ایجاد میکرد.
شهادتی که پیام پیشرفت را پررنگتر کرد
شهادت او، گذشته از شوک و اندوهی که برای مردم ایران به همراه داشت، یک پیام مهم را نیز آشکار کرد: اینکه مسیر استقلال علمی کشور چنان ارزشمند و مؤثر بوده که دشمنان برای توقف آن حتی به حذف فیزیکی چهرههای کلیدی رو آوردهاند. این موضوع هم تلخ است و هم نشاندهنده اهمیت تلاشهایی که امثال فخریزاده سالها بدون نامونشان انجام دادند. اما درست مانند بسیاری از چهرههای اثرگذار تاریخ، شهادت او نه پایان کار، بلکه نقطهای برای آغاز حرکتهای تازه بود؛ حرکتی که امروز در میان شاگردان، همکاران و نسل جوان کشور ادامه دارد.
میراثی فراتر از دستاوردهای علمی
آنچه از فخریزاده باقیمانده، تنها پروژهها و دستاوردهای علمی نیست؛ بلکه نوعی منش و اخلاق کاری است. او به جوانها اعتماد میکرد و معتقد بود ظرفیتهای علمی ایران میتواند بسیار فراتر از وضع موجود حرکت کند. همین باور انرژی بسیاری از پژوهشگران جوان را جهت میداد و مسیر را برای شکلگیری هستههای علمی تازه فراهم میکرد. شاید همین موضوع است که امروز بسیاری او را «پدر» برخی از حوزههای تخصصی مهم کشور میدانند؛ پدری که با صبر، دقت و دوراندیشی مسیر را هموار کرد.
صدایی که با شهادت رساتر شد
در نهایت، یاد شهید فخریزاده یادآور این حقیقت است که پیشرفت هزینه دارد؛ گاهی سالها تلاش بیوقفه، گاهی چشمپوشی از زندگی شخصی و گاهی حتی فداکردن جان. اما این هزینهها نسلهای بعد را به نقطهای میرساند که بتوانند با افتخار سربلند کنند. نام او امروز نه فقط در میان دانشمندان، بلکه در قلب مردم ثبت شده است؛ نمادی از انسانهایی که بیهیاهو میسازند و آینده را شکل میدهند. همین است که او را «صدای خاموشنشدنی پیشرفت» مینامند؛ صدایی که با شهادتش رساتر شد و راهی که روشنتر.
ارسال دیدگاه
انتشار یافته : 0